Edwin Kragten (1951-2014)
Edwin Kragten was een kunstenaar die duidelijk gefascineerd was door tijd. Als je zijn werk ziet krijg je het gevoel dat zijn leven veel te kort is en dat hij de tijd stil zou willen zetten. Vergankelijkheid die omgezet wordt in kunst. Natuurlijke materialen worden weggehaald uit het proces van vergaan. Oud roest bij sloperijen vandaan; hout gejut langs het strand, soms half vergaan door het zoute water. Van deze materialen maakte hij bijna mythologisch aandoende beelden en wandobjecten. Wachters uit een andere wereld, waarin geen tijd bestaat; bewakers van vervlogen of misschien wel toekomstige culturen en tijden.
Edwin Kragten werkte naast de gangbare materialen ook met teer, menie, cement en dergelijke. Naast de conserverende eigenschappen worden die door de kunstenaar ook gebruikt als expressiemiddel op zich. Teer met zijn diepzwarte glans uitvloeiend over het metaal, zich vermengend met witte olieverf waardoor bijzondere structuren en zachte bruintonen ontstaan.
Edwin Kragten was een bewogen kunstenaar die uitdrukking gaf aan zijn kracht en pijn, hoop en angsten. De beelden en wandobjecten, die zeer krachtig en stijlvol aandoen, maken emoties in ons los die we nog niet van onszelf kenden. Het werk raakt ons op een geheimzinnige manier diep in ons wezen en doet ons verlangen erin op te lossen. De krachtige composities, vormen en bewegingen, de gebruikte materialen en kleuren, maken dit werk verre van makkelijk en dat is ook niet wat Edwin Kragten beoogt. Hij wil mensen door zijn werk andere dimensies laten zien en ze op een andere manier proberen te laten kijken en denken.